خدا می خواهد که ما به ماهیت او ایمان داشته باشیم؟ همان که او می خواست موسی به آن اعتقاد داشته باشد. در خروج 34: 6 ، خداوند ابتدا خود را به موسی به عنوان دیر خشم، و آکنده از محبت و وفا معرفی می نماید.
خداوند مهربان و بخشنده است.
شفقت خداوند به هرچه ساخته شده است گسترش می یابد (متی 5: 45). او منتظر نیست تا مردم توبه كنند و ایمان خود را قبل از برکت و لطف خداوند به او پسپارند. (لوقا 6:35). در واقع ، این مهربانی اوست که باعث می شود مردم توبه کنند. (رومیان 2: 4). لطف خداوند زمین را در بر می گیرد. مردمی در همه جا می دانند که چگونه از آب و هوای زیبا ، غذاهای خوشمزه و خانواده دوست داشتنی لذت ببرید. بله ، او با گناه سر و کار دارد ، اما همواره به خاطر می آورد که ما چقدر شکننده و محدود هستیم (مزمور 103: 14).
خدا از خشم آهسته است.
اگر هر بار که گناه می کردیم جواب خداوند آتش افروزی بود ، قبل از اینکه از خانه بیرون بیاییم ، هر روز دهها بار دیگر زندانی می شدیم یا زنده نمی ماندیم. گفته شده است که خداوند عصبانیت خود را با سلطنت عشق خود باز می دارد. او با ما فوق العاده صبور است ، “آرزو نمی کند که کسی هلاک شود ، بلکه همه باید به توبه برسند” (2 پطرس 3: 9).
خداوند فراوان در عشق و وفاداری است.
جان پیپر چنین می گوید: “قلب خدا مانند چشمه ای غیرقابل توصیف آب است که محبت و وفاداری را در بالای کوه حباب می کند.” محبت او پراکنده موقتی نیست. محبت او وابسته به محبت ما به او نیست. وفاداری او حتی وقتی ایمان ما کم می شود جریان دارد.
خدا تغییرناپذیر است.
همانطور که ما همچنان به این فکر می کنیم که معنای اعتقاد و اعتماد به “من هستم” (خروج 3:14) چیست ، می توانیم متوجه طبیعت تغییر ناپذیر خداوند شویم در حقیقت ، هیچ نیرویی ، واقعیتی خارج از خدا وجود ندارد. او کاملاً خود پایدار ، خودمختار و خودمحور است.
