در کتاب‌مقدس می‌خوانیم که: «۱۰ … با همة این مصیبت‌ها که بر سرِ ایّوب آمد، او بر ضدِ خدا چیزی نگفت.« (ایّوب ۱۰:۲) چه تعداد از ما می‌توانیم چنین برخوردی با مصیب‌هائی که برای ما پیش می‌آید داشته باشیم؟ لازم است متوجه باشیم که آزمایش و مصیبتی که خدا اجازه می‌دهد به زندگی ما بیاید برای دو مقصود است. کلامِ خدا می‌گوید: «۱۳او باران را برای مجازاتِ مردم، یا به عنوانِ رحمت برای انسان و آبیاری زمین می‌فرستد.« (ایّوب ۱۳:۳۷) حقیقت این است که حضورِ خدا می‌تواند آرامش‌بخش و یا بسیار ناراحت‌کننده باشد، این بستگی به رابطة قبلی ما با خدا دارد. برکاتِ خدا در زندگی ما می‌تواند به قدردانی ما از خدا منجر شود، یا به ترویجِ فساد، آن هم بستگی به رابطة قبلی ما با خدا دارد. عکس‌العمل ما در آزمایشات نشان می‌دهد که آیا شناخت و پرستشِ ما از خدا واقعی و خالصانه است، یا اینکه رابطة چندانی وجود ندارد. آزمایشاتْ، محدودة بی‌تفاوت‌بودن را از بین می‌برد. بعد از جنگِ جهانی دوم بعضی با ایمانِ عمیقتری از بازداشت‌گاه‌های جنگ آزاد شدند، و بعضی هم بی‌ایمان. فرق در چه بود؟ به احتمالِ زیاد رابطة قبلی و تجربة آنها با خدا تأثیر بسیاری در این امر داشت. مصیبت‌ها ماهیت‌ها را مشخص می‌نمایند، تفاوتِ بین آنچه واقعی و آنچه کاذب است. خداوند به زندگی شما ابر و باران را می‌آورد، سئوال اینجاست که آیا داوری و مجازات است یا نشانه‌ائي تازه از محبّتِ او؟ اجازه بدهید مصیبت‌ها شما را به حضورِ خدا بیآورد، شوقی تازه برای شناختِ عمیقتر او در شما بوجود بیآورد، تا او را خالصانه بپرستید. خدا می‌خواهد که ما او را بشناسیم و برای همین منظور عیسی مسیح را به این دنیای خاکی فرستاد. کتاب‌مقدس می‌گوید: «۱۸کسی هرگز خدا را ندیده است، اما آن فرزندِ نگانه‌ای که در ذاتِ پدر و از همه به او نزدیکتر است (عیسی مسیح) او را شناسانیده است.«(یوحنا ۱۸:۱) باشد تا شما هموطنِ عزیز با ایمانِ قلبی به عیسی مسیح رابطة شخصی با خدائي که سرچشمة محبّت است برقرار نمائيد.
