کلام او را زنده نگاه داریم

ما باید به امیدی که داریم پایبند باشیم، هرگز در گفتن ﺁن به مردم تردید نکنیم. ما می‌توانیم به خدا اعتماد کنیم تا به وعده‌اش عمل کند.
— عبرانیان ۱۰:۲۳ ERV
نامه‌ای به مسیحیان یهودی‌نژاد که در اورشلیم زندگی می‌کردند برای عبرانیان نوشته شده بود. هدف اصلی ﺁن این بود که مسیحیان را ترغیب کند تا علی‌رغم ﺁزار و اذیت‌هایی که متحمل می‌شدند، پشتکار نشان دهند. با این که هنوز به جایی نرسیده بودند که باید زندگی خود را به خاطر مسیح از دست می‌دادند، اما ( عبرانیان ۱۲:۴) با سختی‌هایی روبرو بودند. ﺁیه‌ای که امروزه در اختیار داریم، ﺁنان را ترغیب می‌کند که با وجود شرایط سخت، سه کار را انجام دهند.
این سه چیز هنوز با هر مسیحی صحبت می‌کند.
اول از همه، “ما باید امید خود را حفظ کنیم.” عبرانیان ۳:۱۴ می‌گوید: “اگر تا انتها ایمان خود را در ابتدا حفظ کنیم، این افتخار نصیب ما می‌شود که در هر ﺁنچه مسیح دارد سهیم شویم.” به عبارت دیگر، ما باید با ایمان ورزیدن به عیسی مسیح و پیام بشارت تا انتها، بر انتخاب خود و دعوت خدا تأکید کنیم. در پایان زندگی‌مان، باید بتوانیم با پولس رسول بگوییم: “من جنگ نیکو را جنگیده‌ام. من مسابقه رو تموم کردم من با وفاداری به خداوند خدمت کرده‌ام” (۲تیموتائوس ۴:۷).
ثانیا، ما نباید در گفتن “به مردم” تردید کنیم. از ﺁنجایی که چنین امید تسلی‌بخش و بزرگی داریم، باید به دیگران در مورد ﺁنچه داریم بگوییم. ما نیز باید همچون پولس با شهامت و صراحت در این مورد صحبت کنیم (۲قرنتیان ۳:۱۲). ما باید وظیفهٔ خود را به انجام رسانیم تا پیشگویی عیسی را به تحقق رسانیم که گفت: “شما شاهد من خواهید بود. در همه جا دربارهٔ من به مردم خواهید گفت؛ در اورشلیم، در سایر نقاط یهودیه، در سامره و در تمام نقاط جهان.” (اعمال ۱:۸). اگر امید حقیقی به مسیح داریم، نباید ﺁن را در خود نگاه داریم.
سرانجام، “می‌توانیم به خدا اعتماد کنیم تا وعده‌اش را عملی کند.” امید ما به عیسی مسیح و پیام انجیل است. امید ما این است که با ایمان به خدا نجات یافته‌ایم و تا ابد با او خواهیم بود. امید ما این است که از مجازات کسانی که به مسیح امید ندارند، بگریزیم. ما می‌توانیم به خدا اعتماد کنیم تا امیدمان را به تحقق رساند. ما باید امید خود را حفظ کنیم و به دیگران بگوییم، زیرا خدا قابل اعتماد است، زیرا خدا از ﺁن عبور خواهد کرد.
امید ارزشمندترین چیزیه که داریم.